Rob Mes wilde als jongetje het liefst Bromsnor worden en boeven bij de vleet vangen. Maar die vlieger ging niet op want hij was kippig. Op zijn zeventiende koos hij daarom voor ‘boeven vangen 2.0’: ambtenaar bij de Belastingdienst. Met zijn ULO-diploma mocht hij als jongste bediende onderaan de ladder beginnen en maakte nog net niet de wc’s schoon. Hij doorliep tritsen afdelingen binnen de dienst. Rob was ambitieus en volgde de ene na de andere studie. Van lieverlee groeide de sympathieke jongste bediende uit tot een manager met 350 man onder zich. Op zijn 63ste was het mooi geweest.

“Ja, dan lig je er ineens uit en tel je niet meer mee. Niemand laat meer iets van zich horen. Het was voorbij en daar zat ik dan als Jan Doedel op de zesde verdieping in mijn flat in Vlaardingen!” zegt Rob Mes met zo’n heerlijk zangerig Rotterdams accent. “Ik moest ineens voor mijn eigen applaus gaan zorgen.”

Rob had destijds op Linkedin 2000 connecties en besloot om zijn netwerk in te zetten voor werkzoekenden. Dat heeft hij geweten. Linkedin, dat Rob op zijn Rotterdams uitspreekt als ‘linket-in’ was destijds zo’n beetje het ingedutte, debiele broertje van alle sociale platforms. Linkedin kampte met een imago van een saai vervallen bushokje, een veredelde kaartenbak voor werkzoekenden. Niet bepaald de ideale plek om je content op te zetten, want daarvoor moest je toch echt bij Twitter of Facebook zijn. Maar Rob Mes zag als Grote Verbinder wel degelijk mogelijkheden.

Wat kleinschalig begon groeide uit tot een netwerk van 116.000 connecties en volgers. Iedereen mocht gratis bij hem aankloppen voor bemiddeling. Voor hij het wist was hij daar vier, vijf uur per dag mee zoet. Hij werd één van de meest actieve leden op Linkedin. Het applaus was terug! Sommige werkzoekenden, onder wie veel vijftigplussers, beschouwden Rob als laatste strohalm om werk te vinden. De duizenden aanvragen stroomden binnen, iedere kandidaat mocht zich op Rob’s netwerk presenteren. Dat werkte, want Rob kreeg, volgens eigen zeggen, zo’n vijftig procent weer aan het werk.

Recruiters klopten massaal bij hem aan en zagen het potentieel in van Rob’s netwerk, zeker als het om moeilijk te bemiddelen arbeidsplaatsen ging. “Dan kreeg ik bijvoorbeeld een belletje van zo’n recruiter die op zoek was naar een ‘controller’ voor “S”, noem maar een zijstraat. Als ik dan zo’n man had stuurde ik zijn naam door en was het voor de recruiter kat in het bakkie. Dat was dus lekker makkelijk werken voor die recruiters die daarna hun commissie van 10-15% van het jaarsalaris van de medewerker mochten ophalen. Als het om een hooggeplaatste baan ging kon dat oplopen tot tienduizenden euro’s.”

Rob kreeg als bedankje een goeie fles port en zijn collectie flessen groeide uit. Levercirrose lag op de loer. Op een gegeven moment viel het kwartje en besefte hij dat hij Gekke Gerritje was. Anderen verdienden klauwen met geld aan zijn gratis bemiddeling. Rob maakte met de recruiters afspraken over een vergoeding voor hem. Als iemand via zijn bemiddeling werd geplaatst kreeg ook hij een deel van de buit. Maar dat ging nooit uit over de werkzoekende, die te allen tijde gratis bij hem aan kon kloppen. 

Nu is het feestje voorbij. Op halve kracht werken kan Rob Mes niet, en zijn netwerk verkopen is geen optie. Hij stopt en draagt zijn netwerk over aan Robbert Schuringa, een jonge hond van 24, die staat te popelen om zijn prachtige werk over te nemen. Rob besluit ons gesprek met Rotterdamse nuchterheid: “Ik ben straks weer gewoon fulltime opa, ook heerlijk. Het is mooi geweest! Het applaus en de dankbaarheid waren welkom!”

Tekst: JAAP VAN DEURZEN